معجزه پیامبر من

بزرگ است آن کسی که بر بنده خود فرقان را نازل کرد تا برای جهانیان نذیر باشد.

معجزه پیامبر من عصایی نبود که جلوی چشم خلایق اژدها شد، یا نیل را شکافت. بازوی نورانی‌اش نبود. کوه طوری نبود که بالای سر مردمش معلق ماند. مرغ‌های بریانی نبود که از آسمان فرو افتاد. معجزه پیامبر من سخن گفتنش در گاهواره نبود. نَفَس احیاگری نبود که مرده‌ها را زنده می‌کرد و اکمه و ابرص را شفا می‌داد یا در مجسمه‌های گِلی می‌دمید و جان می‌بخشیدشان. اعجاز پیامبر من آتشی نبود که بَرد و سلام شد. شتری نبود که از دل کوه بیرون آمد. معجزه پیامبر من زنده بیرون آمدنش از بطن ماهی نبود. سخن گفتنش با مورچه‌ها و پرنده‌ها نبود. اعجاز پیامبر من عذاب‌های عجیب و غریبی نبود که بر مردم ناسپاسِ قومش نازل می شد... 
آآآی مردم! معجزه پیامبر من از جنس کلمه است، از جنس کتاب. کلمه‌هایی که نورند، ذکرند، موعظه‌اند، شفایند. و من هنوز توی این شلوغ‌بازی‌های عصر «انفجار اطلاعات»تان، می‌توانم به همه شما خلایقِ قرن بیست و یک، یک کتاب بدهم و بگویم این است اعجاز پیامبر من. کلماتش بخوانید و به او ایمان بیاورید.

معجزه پیامبر من، کتاب است؛ از جنس فکر و اندیشه. و من هر بار اعجازش را می‌خوانم به او ایمان می‌آورم.

بِسم الله الرّحمنِ الرّحیمِ
تَبَارَکَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَى عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعَالَمِینَ نَذِیرًا

پ.ن: این یادداشت را به خود آیه‌ها تقدیم می‌کنم در آستانه بهارشان. کاش آن کلمات نورانیِ کامل، واژه های تاریک و ناقص من را به دیده اغماض بپذیرند.